Woensdag 6 november 2024 …Ook deze ochtend startte Damwâld weer onder een mistdeken, net als elke dag deze week. De boomtoppen hangen schuin en de tuinplanten hangen droevig naar beneden, zwaar door een sluier van engelenhaar. ’s Avonds staat er een Dankdienst voor gewas en arbeid en een gemeenteavond op stapel. Dankdag … een dag waarop we stil mogen staan bij alles wat de Here God ons geeft.

Terwijl ik 's avonds naar de Bonifatiuskerk loop ontwaar ik in het donker al sfeervolle waxinelichtjes en fakkels op het toegangspad en als ik vervolgens de kerk betreed tref ik een ‘volle bak aan’.  De aanwezigen keuvelen gezellig met elkaar en/of luisteren naar het prachtige orgelspel. Ik bedenk hoe prachtig het is wat ik zie. De zeer aansprekende Dankdienst voor gewas en arbeid in de Bonifatiuskerk, waarin ds. S. Alblas uit Drachten voorging, benadrukt nogmaals dat gevoel.  Wat een zegen, wat een rijkdom, wat een rust! Ik realiseer me dat dit een kostbaar moment is – ongeacht welke chaos of onenigheid er ook in de wereld heerst en ondanks de sombere, donkere wolken buiten - en ik voel me dankbaar voor de harmonie van wat ik zie en hoor.

Harmonie … de gemeenteavond na de Dankdienst in 't Skûlplak… een afgeladen zaal, opgetogen sfeer, unanimiteit in keuzes, verbinding …  Zijn gemeente zijn! Belangrijke punten staan op de agenda … de voordracht van ds. G. Timmer als beoogd predikant en het definitieve fusiebesluit. En alweer … harmonie!

Het mooie van een dergelijke gemeenteavond is dat je (weer) mag ‘ontdekken’ dat er naast alle betrokkenheid en positiviteit binnen onze gemeente een sterke wilskracht en een harmonisch gevoel bestaat om samen één mooie levendige geloofsgemeenschap te vormen, die geworteld is in Gods liefde met oog voor elkaar en de wereld. Om in die ontmoeting van elkaar te leren en te begrijpen wat de ander precies drijft en bezighoudt. Met elkaar in gesprek gaan over juist die zaken die ons ten diepste raken, terwijl we daarbij ook gezellig samenzijn en naar elkaar kunnen omzien.

Nadenken over hoe we als gemeente (in de toekomst) kerk kunnen en willen zijn en met welke voorganger vraagt om bezinning over onze bezieling, identiteit, de inhoud van ons/het geloof en op welke manier we als kerkgemeenschap een plek willen innemen in de samenleving. Dat betekent alert zijn, uitdagingen zoeken en blijven omzien naar elkaar, aftasten, naar elkaar luisteren en leren wat we belangrijk is. De gemeente is juist de plek waar we met elkaar kunnen groeien in onze relatie met God. We mogen Hem steeds beter leren kennen en elkaar daarbij helpen om een ontmoetingsplaats te zijn voor mensen en God.  Kerk (te) zijn en daar de handen voor uit de mouwen steken! Wij hebben talenten gekregen om te gebruiken, het vermogen om plezier te hebben in het werken met elkaar, voldoening te halen uit de resultaten en dat alles in het vertrouwen dat God omziet naar eenieder van ons, ons stimuleert en inspireert. Geloven doe je niet alleen, maar ook samen. In de ontmoeting delen wij met elkaar wat ons beweegt in God, Jezus, Geest en mensen. Zo verrijken we elkaar en verbinden we ons met elkaar, maar ook met de mensen om ons heen.

Over harmonie gesproken… We staan er vaak weinig bij stil welke zegeningen we ontvingen uit Zijn hand! We zien vaak meer zorgen dan zegeningen. Danken we Hem  niet té weinig voor alles wat Hij ons gaf en elke dag opnieuw geeft? Als je je op een dag weer eens realiseert dat dankbaarheid wat wegebt uit je leven en/ of als je merkt hoe ‘mist’ je overvalt, herinner je je dan de woorden van ds. Alblas:

“Er is altijd wel iets om voor te danken. Wat ik zelf altijd doe is, dat voordat ik slapen ga, ik mijn beide handen pak. Dan pak ik de vingers van mijn ene hand en dan zoek ik vijf punten waarvoor ik die dag wil bidden, dingen die me zijn opgevallen, mensen die me aan het hart gaan, dingen die gebeurd zijn. En met mijn andere hand tel ik de dingen af en zoek ik vijf punten waarvoor ik die dag dankbaar ben. Het lukt me telkens weer om vijf dingen te bedenken. Als ik bezig ben zijn het er soms meer. En als ik dat gedaan heb dan vouw ik die beide handen. Het is maar een kleine handeling, maar het helpt mij altijd te beseffen dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn.”

Kees

Voor een kleine fotoimpressie Klik Hier