We zeggen het zo vaak ... ‘dat de tijd snel gaat’. Zondag over een week begint de adventstijd alweer. Dan leven we toe naar Kerst. Maar zo ver is het nu nog niet. Eerst sluiten we het kerkelijk jaar af. Die zondag heeft in de kerkelijke traditie een mooie naam gekregen: ‘Eeuwigheidszondag’. Niet dat het een zondag is ‘die eeuwig duurt’, of dat het voor altijd zondag zal zijn. Eeuwigheidszondag verwijst naar de eeuwigheid, het hiernamaals of nog beter gezegd misschien ‘de hemel’ .  Komende zondag, 24 november 2024,  gedenken we de gemeenteleden die de afgelopen periode het 'hiernumaals' hebben verruild voor het 'hiernamaals'. We vertrouwen erop dat zij nu geborgen zijn in Gods liefde, dat zij delen in de eeuwigheid, samen met de anderen, die hen zijn voorgegaan. Dat is moeilijk voor te stellen, hoe het daar zal zijn. De enige zekerheid die we hebben, is dat de Here God daar is; en dat is ook het belangrijkste wat we daarvan moeten weten. Want als de HEER daar is, dan zal het goed zijn, dat staat vast!

Die ons in ‘t hart geschreven staan
(Te zingen op de melodie van Psalm 91)

Die ons in ‘t hart geschreven staan,
die onze dagen deelden,
maar in de dood zijn voorgegaan,
zij lieten ons de beelden
van zoet en droef herinneren,
van zoeken, hopen, wachten.
Zal in de starre, koude dood
hun naam nog overnachten?

Nooit wordt de droefheid bodemloos:
God houdt zijn handen open
en heel ons leven, doods en broos
draagt Hij door vrees en hopen.
Herinnert Hij zich niet hun naam
als wachters op de morgen?
Die in de nacht zijn voorgegaan
zijn in zijn trouw geborgen.

De naam, waarmee zij zijn genoemd
staat in Gods hand geschreven
en zal door alle donker heen
toch onuitwisbaar blijven.
In Christus blijft die naam bewaard,
naar Hem mogen zij heten,
totdat de droom verkeert in zien,
geloven wordt tot weten.