Tussen Pasen en Pinksteren … ‘in de wachtkamer’
Tussen Pasen en Pinksteren … ‘in de wachtkamer’
Jezus Christus stierf, werd begraven, daalde af naar het rijk van de dood en stond op de derde dag op uit de dood en steeg op naar de hemel. Hij is opgestaan, Hij leeft! Wat een geruststellende gedachte. De dood is niet het einde, maar een overgang. Onbetwist geloof!
Maar soms slaat bij mij de twijfel wel eens toe en vraag ik mezelf dan bijvoorbeeld af: Hoe moet dit dan wel werken? Jezus is gekruisigd. Hoe is Hij precies opgestaan? Waar is de hemel en hoe ziet het er daaruit?
Mijn gedachten dwalen dan af en vervolgens overpeins voor een tijdje mijn gedachten. Ik geef toe dat het bij alle onzekerheden van alle dag soms best wel moeilijk is om in het ‘onvoorstelbare’ te geloven en jezelf los te maken van het concrete. Ik zoek dan menselijkerwijs naar ‘antwoorden’ … om bevestiging, om hoop, om troost te vinden. Is dat naïef? Misschien.
Toen ik van de week Lucas 24 las en ik me weer eens bedacht hoe ik de opstanding indertijd zou hebben beleefd, speelden er weer een paar gedachten daarover in me op. Zou ik meteen begrijpen wat zich daar voor mijn ogen afspeelde? Zou ik zonder de ‘kennis’ van nu ‘het’ hebben kunnen ‘verstaan’ en ‘begrijpen’?
‘Bij twijfel niet inhalen’ is een overbekende (verkeers-) slogan, maar is het niet zo dat twijfel juist bij het geloof hoort? Moedigt het ons juist niet aan om geloofsvragen levend te houden en om aan ons geloof te werken. En loopt de weg naar het geloof juist niet via verwondering (leren) en de vreugde van het nog steeds verbaasd kunnen zijn? En kunnen we ons niet telkens verbazen over zaken die we voorheen eenvoudigweg over het hoofd zagen?
De opstanding is juist geloofwaardig omdat zij zo ongelooflijk is. Want geeft het leven en sterven van Jezus ons daarvoor juist niet een onmiskenbaar richtsnoer? De dood is niet het einde, maar een overgang. Het kruis en het lege graf. Pijn en verlossing. Dood en nieuw leven. Goede Vrijdag en Pasen – twee polen van ons geloof die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zonder lijden en zonder dood is er geen opstanding. Er is ruimte voor beide: lijden, dood en verdriet en leven, geluk en vreugde.
De discipelen van Jezus hebben ook verschillende keerpunten meegemaakt. Ze volgden Jezus, gaven hun vorige levens op en vertrouwden en geloofden onvoorwaardelijk in Hem. En toen kwam Goede Vrijdag, ongetwijfeld het dieptepunt. Pasen beleefden zij ook met alle voorbehoud; Ze hadden ook tijd nodig om het te begrijpen. De Bijbel vertelt ons over Thomas: hij wil zien en voelen, en dan pas geloven (Johannes 20:24-31). Jezus, de opgestane Heer, verscheen gedurende veertig dagen na zijn opstanding herhaaldelijk aan mensen, zoals Maria Magdalena, de Emmaüsgangers en aan de discipelen zelf. Dat geeft zekerheid en kracht, ook al weten de discipelen dat ook deze tijd eindig is.
Toen, na deze veertig dagen – zoals in Handelingen 1 staat beschreven – “werd Hij voor hun ogen omhoog geheven, en een wolk onttrok Hem aan hun ogen”. En dan is Jezus weg. Bijzonder genoeg waren de discipelen niet verdrietig of teleurgesteld. Hij had hun zoveel uitgelegd en hun vragen beantwoord. De Bijbel vermeldt zelfs dat ze ‘vol vreugde’ waren, omdat Jezus hun had beloofd dat Hij hen niet alleen zou laten en dat Hij hun Zijn Geest had beloofd. En zoals altijd vertrouwen de discipelen op Jezus: Jezus voorziet.
Met Pinksteren vieren we de komst van de Heilige Geest. Een herinnering dat God mensen niet alleen laat; het wil ons kracht, moed en vertrouwen geven. Pinksteren nodigt je dus uit om hierbij betrokken te raken.
De ’wachtkamer’ tussen Pasen en Pinksteren is dus de tijd die ons laat zien hoe we verder kunnen: de gemeenschap met anderen helpt ons om onze twijfel te verdragen en te verwerken en om vervolgens samen een nieuwe weg in te slaan, een weg die leidt naar de levende Jezus.
Tussen Pasen en Pinksteren wachten we op de kracht van de Geest uit de hemel. En het is zeker de moeite waard om deze tijd te vullen met positieve gedachten. Laten we op weg naar Pinksteren daarom Zijn getuigen zijn en nog een korte tijd wachten, en geloven en ons verwonderen. Is het niet geruststellend om te weten dat de “wachttijd” niet voor niets is, maar dat het ons juist sterkt en dat we kracht van bovenaf en zullen ontvangen!
Kees
Maar soms slaat bij mij de twijfel wel eens toe en vraag ik mezelf dan bijvoorbeeld af: Hoe moet dit dan wel werken? Jezus is gekruisigd. Hoe is Hij precies opgestaan? Waar is de hemel en hoe ziet het er daaruit?
Mijn gedachten dwalen dan af en vervolgens overpeins voor een tijdje mijn gedachten. Ik geef toe dat het bij alle onzekerheden van alle dag soms best wel moeilijk is om in het ‘onvoorstelbare’ te geloven en jezelf los te maken van het concrete. Ik zoek dan menselijkerwijs naar ‘antwoorden’ … om bevestiging, om hoop, om troost te vinden. Is dat naïef? Misschien.
Toen ik van de week Lucas 24 las en ik me weer eens bedacht hoe ik de opstanding indertijd zou hebben beleefd, speelden er weer een paar gedachten daarover in me op. Zou ik meteen begrijpen wat zich daar voor mijn ogen afspeelde? Zou ik zonder de ‘kennis’ van nu ‘het’ hebben kunnen ‘verstaan’ en ‘begrijpen’?
‘Bij twijfel niet inhalen’ is een overbekende (verkeers-) slogan, maar is het niet zo dat twijfel juist bij het geloof hoort? Moedigt het ons juist niet aan om geloofsvragen levend te houden en om aan ons geloof te werken. En loopt de weg naar het geloof juist niet via verwondering (leren) en de vreugde van het nog steeds verbaasd kunnen zijn? En kunnen we ons niet telkens verbazen over zaken die we voorheen eenvoudigweg over het hoofd zagen?
De opstanding is juist geloofwaardig omdat zij zo ongelooflijk is. Want geeft het leven en sterven van Jezus ons daarvoor juist niet een onmiskenbaar richtsnoer? De dood is niet het einde, maar een overgang. Het kruis en het lege graf. Pijn en verlossing. Dood en nieuw leven. Goede Vrijdag en Pasen – twee polen van ons geloof die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zonder lijden en zonder dood is er geen opstanding. Er is ruimte voor beide: lijden, dood en verdriet en leven, geluk en vreugde.
De discipelen van Jezus hebben ook verschillende keerpunten meegemaakt. Ze volgden Jezus, gaven hun vorige levens op en vertrouwden en geloofden onvoorwaardelijk in Hem. En toen kwam Goede Vrijdag, ongetwijfeld het dieptepunt. Pasen beleefden zij ook met alle voorbehoud; Ze hadden ook tijd nodig om het te begrijpen. De Bijbel vertelt ons over Thomas: hij wil zien en voelen, en dan pas geloven (Johannes 20:24-31). Jezus, de opgestane Heer, verscheen gedurende veertig dagen na zijn opstanding herhaaldelijk aan mensen, zoals Maria Magdalena, de Emmaüsgangers en aan de discipelen zelf. Dat geeft zekerheid en kracht, ook al weten de discipelen dat ook deze tijd eindig is.
Toen, na deze veertig dagen – zoals in Handelingen 1 staat beschreven – “werd Hij voor hun ogen omhoog geheven, en een wolk onttrok Hem aan hun ogen”. En dan is Jezus weg. Bijzonder genoeg waren de discipelen niet verdrietig of teleurgesteld. Hij had hun zoveel uitgelegd en hun vragen beantwoord. De Bijbel vermeldt zelfs dat ze ‘vol vreugde’ waren, omdat Jezus hun had beloofd dat Hij hen niet alleen zou laten en dat Hij hun Zijn Geest had beloofd. En zoals altijd vertrouwen de discipelen op Jezus: Jezus voorziet.
Met Pinksteren vieren we de komst van de Heilige Geest. Een herinnering dat God mensen niet alleen laat; het wil ons kracht, moed en vertrouwen geven. Pinksteren nodigt je dus uit om hierbij betrokken te raken.
De ’wachtkamer’ tussen Pasen en Pinksteren is dus de tijd die ons laat zien hoe we verder kunnen: de gemeenschap met anderen helpt ons om onze twijfel te verdragen en te verwerken en om vervolgens samen een nieuwe weg in te slaan, een weg die leidt naar de levende Jezus.
Tussen Pasen en Pinksteren wachten we op de kracht van de Geest uit de hemel. En het is zeker de moeite waard om deze tijd te vullen met positieve gedachten. Laten we op weg naar Pinksteren daarom Zijn getuigen zijn en nog een korte tijd wachten, en geloven en ons verwonderen. Is het niet geruststellend om te weten dat de “wachttijd” niet voor niets is, maar dat het ons juist sterkt en dat we kracht van bovenaf en zullen ontvangen!
Kees
terug