Het was alweer de laatste zondag van het kerkelijk jaar. De dag waarop we hen gedenken die in het afgelopen jaar zijn overleden. Een moment om even stil te staan bij wie ze waren, wat ze hebben betekend, en hoe we ze herinneren. Een mooi en ontroerend moment, waarbij we in gedachten ook teruggaan naar mensen die we al eerder moesten verliezen, naar momenten van rouw en herinnering. En goed, omdat ze blijven bestaan zolang ze worden genoemd en in ons hart zijn. Dit moment is een klein stukje in de verwerking, en dierbaar omdat je het deelt met anderen om je heen.

Ergens bij stilstaan. In deze tijd is dat extra bijzonder, omdat we nauwelijks nog te tijd nemen om ergens (lang) bij stil te staan. We rennen, vliegen, draven, zappen, scrollen en swipen. Wie heeft er nog tijd om stil te staan? Terwijl we juist in de rust tot heldere gedachten en inzichten komen. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling, meditatie, fietstocht, of kerkdienst. Nu zul je zeggen: kerkdienst is geen goed voorbeeld, dan moet je luisteren in plaats van denken. En toch gaat het soms zo, juist omdat we in de rest van de week geen tijd nemen om rustig te zitten. Het kan ook samengaan: luisteren naar de overdenking en daar dan thuis over nadenken. Wat kan ik hiervan leren, wat betekent dit voor mij? Luisteren wat God ons probeert te vertellen.

De grootste filosofen waren denkers die ons wijsheden hebben nagelaten, en ook in de Bijbel staan veel wijsheden, zoals in het boek Prediker. Wijsheden van mensen die de tijd namen om te laten bezinken, te denken, te observeren. Laten we daar een voorbeeld aan nemen en zo nu en dan bewust tijd nemen om stil te staan (of te zitten natuurlijk). Om onszelf te resetten, over de belangrijke dingen in het leven na te denken, om te luisteren. Het kan ons dichter bij onszelf brengen, en daarmee mogelijk dichter bij God.

Janet